باور کنیم تا بتوانیم بیاموزیم
زمانی اگر صحبت از بیماری ایدز می شد انگار برق ۲۲۰ ولت از بدن فرد شنونده عبور داده بودی. حتی تا یکی دو سال پیش از حرف زدن از ایدز تبعات زیادی در پی داشت. اما امروزه فعالیت درباره ایدز و آموزش درباره پیشگیری از این بیماری به عنوان یکی از ارکان اصلی موسسات غیر دولتی محسوب شده و فعالیت های زیادی در این باره انجام گرفته است. برای نمونه انجمن پرسپولیس که یکی از پیشگامان در بحث مصرف کنندگان تزریقی و درمان متادونی آنان است و در این راه مشکلات بسیاری را نیز متحمل شده ، اکنون با مشکلات کمتری از سوی اجتماع روبروست.
اگر به گذشته آموزش پیشگیری از ایدز در ایران بازگردیم در می یابیم که این تغییر دیدگاه اجتماعی حاصل یک حرکت منظم خود جوش است که بدون حمایت از سوی ارگان های دولتی انجام گرفته و برای رسیدن به این مرحله ، مشکلات به دست افرادی گره گشایی شده که عملا به دولت وابستگی نداشتند. در حال حاضر نیز حرکاتی که در اجتماع درباره ایدز انجام می شود ، ریشه در فعالیت های مراکز غیر دولتی دارد.
این موضوع نشان دهنده آن است که بیماری ایدز و فرهنگ سازی درباره آن نیازمند حرکتی مردمی است و این حرکت سیلان پیدا نمی کند مگر با ایجاد بستر مناسب برای فعالیت موسسات غیر دولتی ، تغییر نگرش مسوولان درباره این بیماری و لمس مشکلات افراد مبتلا . البته نقش کلیدی این اتصال مردمی به مسوولان را موسسات غیر دولتی ایفا می کنند ؛ پس آنان باید خود را باور کنند تا بتوانند به دیگران بیاموزند .
